Tijdens het zen zien tekenen realiseer ik me soms dat de dingen en ik onderdeel zijn van een
bestaansruimte waarin alles, de dingen en wijzelf in onderling verband bestaan, inter-zijn, verdwijnen en ontstaan. Het blanco vel papier dat ik voor me heb, biedt een
bestaansruimte voor miljoenen nieuwe mogelijke vormen. Op het moment dat ik met mijn potlood begin te tekenen doemt er daar langzaam eentje van op. Iets dat zich in mijn
aandachtsruimte bevindt, komt dan op papier. Hier waren dat takjes van een wilgje.
Nog maar twee maanden geleden snoeide ik het wilgje en bleef er een kaal stompje over. Al na twee weken verschenen de eerste nieuwe knopjes. Nu, anderhalve maand later, word ik geboeid door haar groeikracht. Door hoe de nieuwe takjes zich vanuit het oudere hout naar buiten hebben gedrukt en hoe ze nu langzaam, soepel omhoog buigen naar de zon.
Soms, als het me gegeven is zet mijn hand moeiteloos – zonder tussenkomst van mijn 'hoofdkantoor' – op papier wat mijn oog waarneemt. Hier duurde het drie dagen voordat dat enigszins het geval was. Ik ademde het takje in, ik ademde de tekening uit.
Voor zen zien teken introducties en activiteiten zie de website van zenzientekenen.
